Еднаш одамна, Темнината отишла кај Бог и рекла: Сонцето постојано ме прогонува. Ми причинува многу проблеми. Ме следи од утро до мрак и до вечерта веќе сум уморна. Кога ќе дојде ноќта, пред да го завршам својот сон, тоа постојано ме следи. Изгледа како никогаш да не можам да научам ништо. Но, ништо лошо не сум направила. Зошто постојано ме следи и мачи?
Тогаш, Бог го повикал Сонцето и прашал:
Зошто постојано ја бркаш Темнината? Секогаш бега и се крие, бара засолниште. Зошто ја следиш постојано? Која е твојата потреба за тоа?
Сонцето одговорило:
Која е темнината? Ја немам сретнато, дури не ја ни познавам. Не сум ја видел, но ако во незнаење сум предизвикал нешто лошо, тогаш сум подготвен да се извинам. Штом еднаш ја препознаам, веќе нема да ја следам.
Оваа приказна е стара милион години. Бог никогаш не успеал да ги спои темнината и светлината заедно. Дури ни семоќниот не може да ги спои темината и светлината, бидејќи тие не можат да постојат заедно.